کوروش بزرگ پدر ایران زمین

صدای خواستن

خیال کن روزی صدای خواستنت را فریاد کنم 

و تو در لمس فواره ای احساس

 

نـــه نمیــــدانــــی!

هیـــــچ کـــس نمـی دانــــد

پشتــــــــ ایـن چهــــره ی آرام،

در دلــــــــــم چــه مـی گـذرد!

نـــه نمیــــدانــــی!

هیـــــچ کـــس نمـی دانــــد

ایـــن آرامــش ظــاهــر و ایــن دل نــا آرام

چقــــدر خسته ام میـــکنــد…!

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم / افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم 

بیا مثل پروانه های غریب نیاز

به مهتاب شب های “تنهایی” عادت کنیم

تو دنیایی که جای آرزوهاست

کسی جز تو منو عاشق نمی خواد

 بیا تا تکیه گاه من تو باشی

بعضی ها را هرچقدر هـم که بــــخواهی،
“تــــــــــــــــــمام” نـــــــــــــــــــــمی شوند … !
هــــــــــمش به آغــــــــــوششان بــــــــــدهکار میمانی !
حضورشان”گــــــــــــــــرم” است ؛ سکوتشان خالی مــــــــــیکند دل ِآدم را …
آرامش ِ صـــــــــــــــــــــدایشان را کــــــــــــــــــــم می آوری !
هر دم هر لحظه “کـــــــــــــــــم” مـــــــی آوریشان …
و اینجا مــــــــــــــــــــن کــــــــــــــم دارمــــــــــت …

 تنها ادامه میدهم در زیر باران

حتی به درخواست چتر هم جواب رد میدهم

میخواهم تنهایی ام را به رخ این هوای دو نفره بکشم

ببار باران من نه چتر دارم نه یار . . .